اختصاصی میرملاس‌نو/ شهرام شرفی- درباره موضوع کم‌آبی یا بی‌آبی، هدف همه دلسوزان این است که مشکلات کم‌آبی استان‌ها از جمله استان خوزستان رفع شود. اما برای رفع اساسی مشکل باید ابتدا به پرسش‌هایی پاسخ داد: ما چقدر توانسته‌ایم الگوی کشت برای استان خوزستان تعریف و اجرا کنیم؟

روزگاری یک الگوی کشت تحت عنوان کشت مارچوبه برای کشاورزی خوزستان تعریف و اجرا شد و بعد از مدتی برچیده شد و جایش را کشت نیشکر، چغندرقند و برنج گرفت که بسیار هم آب دوست هستند!

باورتان می‌شود امسال که خشکسالی است در همین استان خوزستان کشت برنج بیشتر از اراضی مناسب کشت برنج بوده است و هیچ‌گونه الگوی کشتی تعریف شده توسط وزارت جهاد کشاورزی، اجرای کامل در این استان نداشته است؟!

وقتی در همین استان خوزستان، همه جا می‌شود کشت برنج، هندوانه، خربزه و چغندرقند و امثال این محصولات که به شدت آب دوست هستند آیا مصرف میزان آب متناسب با خشکسالی و کم‌آبی خواهد شد؟ و بحران بی‌آبی یا کم‌آبی رخ نخواهد داد؟

موضوع دوم این است در کشور ما چقدر توانسته‌ایم تفکیک‌سازی آب را انجام بدهیم؟ آیا ما از همان آب شرب برای استحمام استفاده نمی‌کنیم؟

آیا ما از همان آب شرب برای شستشوی خودرو استفاده نمی‌کنیم؟

آیا ما از همان آب شرب برای آبیاری فضای سبز و آبیاری درختان استفاده نمی‌کنیم؟

وقتی همان آب قابل شرب را از استان‌های غربی و زاگرسی به صنایع استان‌های فلات مرکزی و کویری، منتقل می‌کنیم آیا در درازمدت تنش‌های آبی ایجاد نخواهند شد؟

آیا نباید برای مصرف صنایع از آب دریاها استفاده کنیم نه آب رودخانه‌ها و آب چشمه‌ها؟! بخش عمده‌ای از پرت آب در مصارف کشاورزی است.

تا چه حد توانسته‌ایم در بخش کشاورزی، از روش‌های نوین آبیاری استفاده کنیم و اجازه ندهیم آب در بخش کشاورزی، به صورت غیرمفید، هدررفت برود؟

تا چه حد توانسته‌ایم یک کشاورزی کاملاً علمی، مکانیزه و بدون هدررفت آب، ایجاد کنیم؟ آیا در بسیاری از جاها، همان آب شرب چشمه‌ها به سوی مصرف کشاورزی نمی‌رود؟

اولین گام مدیریت علمی منابع آب، تفکیک‌سازی است؛ آب شرب از آب استحمام، از آب کشاورزی، از آب فضای سبز و از آب مورد استفاده در صنایع و کارخانجات باید جداسازی و تفکیک‌سازی بشود.

در این زمینه، چقدر سرمایه‌گذاری اساسی و چقدر کار کرده‌ایم؟

برای هر استانی متناسب با شرایط اقلیمی و آبی آن استان باید الگوی کشت داشت و اجرای الگوی کشت هم اجباری باشد نه اینکه هر شخصی به تشخیص خودش در هر جایی که دوست داشت برنج و سایر محصولات آب دوست بکارد!

الگوی کشت باید برای کشاورز درآمدزا باشد و بتواند امنیت شغلی کشاورز را تأمین کند و کشاورز براساس حمایت کامل دولت و مجلس، در چارچوب الگوی کشت تعریف شده، درآمد کافی پایدار داشته باشد.

اگر می‌خواهیم برای صنایع سایر استان‌ها، آب تأمین کنیم راهش این نیست که برخی آبهای قابل شرب چشمه‌ها یا چاه‌ها را انتقال بدهیم بلکه باید سرمایه‌گذاری کافی صورت بگیرد تا از آب دریاها برای صنایع و کارخانجات (با طی شدن مراحل استاندارد و فنی کار) استفاده بشود.

خیلی ساده است: وقتی ما برای استحمام یا شستسوی خودرو از همان آب شرب استفاده می‌ کنیم و سیستم تفکیک‌سازی آب در بسیاری از ساختارهای لوله‌کشی آب، وجود ندارد یعنی تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!